บทสนทนาเรื่อยเปื่อย ลมเย็น รถเมล์

สองวันนี้เป็นวันแห่งการนัดพบมิตรสหาย แบบนึกอยากจะนัด ไม่ต้องมีวาระ ไม่ต้องมีเรื่องคุย แต่แค่นัดคนไปใช้ลมหายใจร่วมกัน (หยึย)

นัดแรกเป็นมื้อกลางวัน เพิ่งเคยไปที่นิวสยามครั้งแรก บทสนทนาเหมือนมีตะขอที่เกี่ยวให้เราเก็บประเด็นไปคิดต่อ ที่จำติดใจคือเรื่องความเป็นมนุษย์ที่สอดแทรกในอุดมการณ์ต่างๆ และการที่เราจะก้าวข้ามความทุกข์ ที่บางที illusion คือสิ่งสำคัญที่อุ้มชูจิตใจเราออกมาจากความแห้งแล้งสิ้นหวังรอบตัว

ทำให้นึกขึ้นได้ว่า การสร้างเงื่อนไขให้ต้องมองอะไรตามสภาพความ (เสมือน) จริง ก็อาจเป็นแค่หลักการกลวงๆ ที่ไม่ได้พาเราไปไหน ทั้งหมดนี้ไม่ได้แอนตี้ความเป็นจริง แต่แค่คิดว่าอย่าดูแคลนความบ้าจะดีกว่า

คุยกะนุกถึงเพิ่งนึกได้ว่า ฉากหนึ่งในหนังเข้ จุฬญานนท์ที่รู้สึกว่าเจ๋งดี คือการเปลื้องผ้ามนุษย์มากองไว้ยังกะโฮโลคอสต์ แล้วค่อยเอาร่างคนเข้าเครื่องปั่นโยนออกไปอวกาศนอกโลก คือมันต้องไปทิ้งที่จักรวาลเลย ลอยอยู่อย่างนั้นไปตลอดกาล

ขากลับ นั่งรถเมล์สาย 1 จากท่าช้างกลับบ้าน เป็นเส้นทางเดียวกับสมัยเรียนป.ตรี  อากาศเย็นสบายดีมาก ไม่ได้นั่งรถเมล์นานแล้ว ลมเหม็นๆ ตีหน้า แต่รถไม่ติดเลยทำให้เพลิน เรานั่งมองถนนเหมือนเป็นคนนอก เพราะเวลาที่ขับรถเองไม่มีโอกาสสัมผัสบรรยากาศละเอียดได้เท่าอยู่บนรถเมล์ นั่งผ่านออนล็อกหยุ่นด้วย อยากกินจัง