ความทุกข์กับคนแปลกหน้า

มีเพื่อนชวนไปปาร์ตี้ที่บ้าน เป็นครั้งแรกที่ได้มีกิจกรรมแบบนี้ เพื่อนกลุ่มนี้เป็นเพื่อนคลาสสนทนาที่ห้องสมุด มี มิวา กิลเลอโม และราเชล 

กิลเลอโมเป็นช่างสีชาวเม็กซิโก และเป็นเจ้าภาพงานวันเกิดวันนี้ เขาลงมือปรุงอาหารด้วยตัวเองโดยมีสาวๆ อย่างพวกเราเป็นลูกมือ มิวา เพื่อนชาวญี่ปุ่นดูจะขยับคล่องแคล่วที่สุด ส่วนราเชล ครูชาวอเมริกันแสนสดใสคอยชวนคุยและแก้คำภาษาอังกกฤษของพวกเราไปพลางๆ

ระหว่างเรากับมิวาสาละวนฉีกไก่ กิลเลอโมเอามีดสับหัวหอม เสียงมีดกระทบเขียงเป็นจังหวะ "โห ได้ยินเสียงมีดแล้วรู้สึกคิดถึงแม่เลย ได้ความรู้สึกเหมือนคนกำลังทำกับข้าวให้กิน" มิวาพูดขึ้นมา

จริงด้วย เสียงฉับฉับฉับเป็นเสียงที่เราไม่รู้ตัวว่าเราคุ้นเคย มันทำให้คิดถึงความทรงจำวัยเด็ก เมื่อกลับจากโรงเรียนแล้วนั่งทำการบ้าน แม่ก็กำลังทำกับข้าวให้เรากิน เสียงมีดกระทบเขียงเป็นซาว์นแทรคสำคัญของชีวิต แม้จะได้ยินเสียงแบบนี้บ่อยๆ เวลาที่ทำกับข้าวเอง แต่ก็เป็นคนละความรู้สึกกับเวลาที่เสียงนั้นเดินทางมาจากอีกคนที่กำลังทำกับข้าวให้กิน ขณะที่พวกเรากำลังรูดเปลือกพริกหยวกย่างและคว้านเมล็ดจากแกน ราเชลก็เล่าว่าเธอเคยประกวดกินพริก ผู้เข้าแข่งขันต้องเคี้ยวพริกต่อเนื่องตามเวลาที่กำหนด ถ้าหยุดเคี้ยวเกินสิบวินาทีนาฬิกาจะไม่นับช่วงที่หยุดเคี้ยว แล้วเธอก็ดันชนะที่หนึ่งเสียด้วย เพี้ยนชะมัด

อาหารอร่อย แต่ที่อร่อยกว่าคือบทสนทนา แปลกดีที่คนชอบเล่าเรื่องความทุกข์ ที่เจอโดยมากจะเป็นคนเศร้าที่ต้องการหลุดพ้นแต่ก็จมอยู่อย่างนั้น ตรงกันข้าม ความอิ่มของบทสนทนาวันนี้อยู่ที่เรื่องเล่าที่ไม่ฟูมฟาย ใจความสำคัญเน้นที่ขั้นตอนขรุขระที่ผ่านมาได้ หรือช่วงเวลายากๆ ที่ดิ้นรนมา อาจเพราะเรายังไม่สนิทกันมาก เรื่องที่เล่าได้จึงเป็นเรื่องความทุกข์ที่ผ่านมาแล้ว แต่ไอ้ที่เล่ากันมันก็หินมาก เรื่องบางเรื่องดูหนักหนาเกินกว่าที่ยังทำให้คนคนนั้นแลดูร่าเริงสดใสตลอดเวลาได้ เช่น ครอบครัวที่แม่เป็นนักการเมืองท้องถิ่นและพ่อเป็นหมอที่มีสัมพันธ์กับคนไข้จนสิ่งนี้มาทำลายอาชีพของทั้งสอง ครอบครัวของคนที่แบกภาระครอบครัว ต้องแก้ปัญหาน้องสาวที่ป่วยหนัก 

มันอาจไม่แปลกที่มีคนเล่าความทุกข์ให้ฟัง แต่ฟังจากวิธีเล่าและมุมมองของปัญหา มันเห็นสเน่ห์ในตัวคนแต่ละคน ข้อคิดในวันนี้คือ ที่นี่มันอะไรกัน! ทำไมคนทัศนะแปลกๆ มาขมวดเจอกันในคลาสเรียนฟรีที่ห้องสมุด!