เขา... ผู้ซึ่งหลับบนเก้าอี้

มีเพียงเขาคนเดียวที่ตีตั๋วเข้ามาดูหนังรอบนั้น โฆษณาชิ้นแล้วชิ้นเล่า...
เขาเหนื่อยกับเสียงรบกวนมีราคาที่คั่นเวลารอให้หนังฉาย
พลันค่อยๆ หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
เขาคงฝันไป หรืออาจเป็นเพียงจินตนาการระหว่างสะลึมสะลือ
ที่ชวนให้สงสัยว่า หากเขาหลับไปก่อนที่หนังจะฉาย
เขาจะถูกต่อว่าเพราะนอนหลับบนเก้าอี้
เหมือนที่สมัยเด็กๆ คุณครูมักหวดไม้เรียวหรือขว้างยางลบใส่นักเรียนที่หลับระหว่างคาบ

แต่ใครจะมารู้มาจับได้เล่า
เมื่อทั้งโรงหนังมีแค่เขาคนเดียว

... เขาเสียใจที่เขากลัว
และหวังให้คำถามนั้น มาจากฝันเหนือจินตนาการ
ไม่ใช่จิตใต้สำนึกที่กระตุ้นความกลัวให้ตื่นขึ้น