mystery story

ฉันเดินทางไประนองกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ เป็นเพื่อนที่ทำงานฉันเอง มันเป็นการพักผ่อนประจำปีของพวกเรา

เช้าวันแรกที่เราไปถึง เราเดินเล่นกันในตัวเมือง แวะกินกาแฟและอาหารเช้า ที่ร้านแห่งหนึ่ง บรรยากาศร้านดูแนวจีนๆ มีอาแป๊ะใช้ถุงน่องชงกาแฟ แนวๆ นั้น

หอมดี... ฉันคิดในใจเมื่อเดินเข้าไปในร้าน แม้จะเป็นภาพชินตาสำหรับฉัน แต่ก็ไม่ค่อยได้เห็นเท่าไร โต๊ะกลมแบบที่ขาโต๊ะเป็นไม้ ผิวโต๊ะเป็นแผ่นหินสีขาว ที่ผ่านร่องรอยของกาลเวลามายาวนาน เก้าอี้ไม้ฐานกลมๆ พนักพิงโค้งๆ มีซี่ๆ สี่ซี่

พวกเราฝากท้องมื้อเช้าไว้ที่นั่น

ในร้านคนไม่เยอะนัก แต่มีโต๊ะข้างๆ ผู้ชายสี่คนพร้อมกับหนังสือพิมพ์เต็มโต๊ะ ฉันเห็นสองคนในนั้น กินไข่ลวก

หน้าตาดี ...ไข่ลวกดูกำลังอร่อยเชียว

เพื่อนบางคนไม่ชินกับอาหารเช้า แต่หลายคนในทีมเคยชินกับการกินอาหารในทุกสถานการณ์แม้เวลาอิ่ม เราสั่งมื้อเช้ากันคนละอย่างสองอย่าง

"งานวิจัยชิ้นนั้น ที่จริงแล้วคุณวิชัยเป็นคนเขียน" เสียงจากโต๊ะข้างๆ ทะลุเข้ามาในวงล้อมโต๊ะของเรา
"พูดเป็นเล่น คนอย่างคุณวิชัยเนี่ยนะ มาศึกษาเรื่องการทรัพย์สิน และการครอบครองที่ดินของสถาบันฯ"
"ก็เพราะเป็นคุณวิชัยน่ะสิ ถึงทำได้ ไม่งั้นใครจะรู้ข้อมูลและเขียนได้ขนาดนั้น" ชายคนเดิมพูด พลางฉีกปาท่องโก๋ออกจากคู่ของมัน

นอกจากเสียงเคี้ยวแล้ว พวกเราไม่ยอมให้เสียงอื่นใดมารบกวนการแอบฟังของพวกเรา เพราะงานวิจัยชิ้นที่ว่า เป็นผลการศึกษาที่น่าจับตามองที่สุดในขณะนี้ ข้อจำกัดหลายๆ อย่างทำให้ผู้เขียนไม่ยอมเปิดเผยตัวตนว่าคือเจ้าของผลงานที่ทำให้คนทั้งประเทศต้องอึ้ง

เราแอบฟังสักพัก จึงได้เบาะแสคร่าวๆ ว่าจะตามหาคุณวิชัย ผู้เขียนงานชิ้นนี้ได้ที่ไหน ฉัน พี่บอกอ และเพื่อนนักข่าวอีกคน ถูกเพื่อนทั้งทีมถีบออกมาจากการพักผ่อน ให้ทำหน้าที่ตามหาชายคนนี้

เขาเป็นผู้บริหารระดับสูงของธนาคารพาณิชย์ ฉันไม่แน่ใจว่าต้องแปลกใจไหมที่เขามาอยู่ในจังหวัดเล็กๆ แบบนี้

เราสามคนนั่งรอเขา... ชายคนที่เราไม่คุ้นหน้า และไม่รู้ว่าจะโผล่มาเมื่อไร
ครึ่งวันผ่านไป สภาพพวกเราเหมือนยามหน้าธนาคาร จ๋อง...รออยู่อย่างนั้น ช่างเป็นเมืองที่เงียบเสียนี่กระไร

แต่แล้ว ยามที่เมื่อสักครู่ทำท่าเหมือนใกล้หลับ ก็ผลุนผลันลุกขึ้น เปิดรั้ว และทำท่าตะเบ๊ะ ยอมให้รถตู้ยี่ห้อหรูคันหนึ่งวิ่งเข้าไปข้างใน พวกเราสะกิดกันแล้วรีบวิ่งตามเข้าไป

เราวิ่งเข้าไปอย่างซื่อๆ ไม่เหมือนท่าทางของนักข่าวที่จะมาเจาะเรื่องลึกลับ รถตู้คันนั้นจอดที่หน้าประตูทางเข้าธนาคารกรุงศรีฯ ชายคนหนึ่งก้าวออกมาจากรถ ทำหน้าแปลกใจกับหนุ่มสาวบ้านนอกจากกรุงเทพฯ ทั้งสามคน

"คุณวิชัยคะ..." เราทักเขาก่อน
สิ้นเสียงคำทัก ชายคนนั้นก็หัวเราะเสียงดังอย่างอารมณ์ดี "ฮ่าฮ่า คุณมารอคุณวิชัยงั้นหรือ..."

พวกเราทำหน้าเหวอ ... หน้าแตกอีกแล้วสิ ... ฉันคิดในใจ

"ดูเหมือนคุณวิชัยของพวกคุณมาพอดี นั่นไง รถของเขา" ชายตัวใหญ่ใจดี ผายมือไปยังรถอีกคันที่กำลังวิ่งเข้ามา

รถคันนั้น ถูกขับไปยังอาคารติดกัน เราเงยหน้ามองป้าย มันคือธนาคาร ไทยพาณิชย์

พวกเราวิ่งเข้าไปโดยไม่ทันได้ร่ำลาชายแห่งธนาคารกรุงศรี วิ่งผลุนผลันไปยังชายแห่งธนาคารไทยพาณิชย์ ระหว่างนั้นฉันรู้สึกปวดฉี่มากเพราะอั้นมาหลายชั่วโมง และตื่นขึ้นในที่สุด