สัปดาห์แรกของการเรียนในต่างแดน เจอปัญหาที่คาดว่าจะเจอ คือเถียงไม่ทันใครเขา
เมื่อวานเข้าเรียนวิชาสัมมนาเรื่อง Media Law and Ethic ห้องเรียนทำเป็นศาลจำลอง สถานการณ์คือมีคนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นตัวแทนกลุ่มก่อการร้ายถูกฆ่าแขวนคอ ในช่วงเวลาเดียวกันก็มีกลุ่มคลั่งชาติต้านกลุ่มเคลื่อนไหวด้านศาสนาเผยแพร่คลิปการฆ่าแขวนคอ ศาลมีคำสั่งให้สื่อห้ามเผยแพร่เนื้อหาคดี บอกได้แค่ว่ามีเหตุฆาตกรรมชายนิรนาม และห้ามเผยแพร่คลิป อ้างความปลอดภัยของครอบครัว
เพื่อนร่วมห้องจะแบ่งซีกเป็นฝ่าย media advocate ที่เรียกร้องให้ยกเลิกการแบน ฝ่ายรัฐและตัวแทนครอบครัวที่เห็นว่าการปกปิดข่าวเป็นเรื่องสำคัญ และมีอีกสามคนเป็นผู้พิพากษา
ด้วยตำแหน่งที่นั่งของข้าพเจ้า ดั๊นไปลงเอยตำแหน่งผู้พิพากษา จนถึงขั้นต้องยกมือบอกครูว่า ครูขา วันนี้หนูไม่อยากเป็นศาล ขอไปอยู่ law firm แทนนะ เบื้องหลังคือ เตรียมประเด็นดีเฟนด์ของสองฝ่ายมา แต่ไม่ได้เตรียมประเด็นศาลมาเลย
แต่ก็นั่นล่ะ แม้จะเตรียมประเด็นมา แต่ก็พูดไม่ทันใครเขาเลย หาจังหวะแทรกไม่เป็น ปัญหาที่ใหญ่หลวงคือ ฟังเพื่อนร่วมห้องไม่ออก พอจะแสดงความเห็นก็ไม่รู้ว่าคนอื่นเขาพูดกันไปหรือยัง แถมกว่าเราจะฟอร์มประโยคของเราเสร็จ ทุกอย่างก็ผ่านเลยไป
โดยสรุปคือ กลุ่มสื่อดีเฟนด์ว่า การเปิดเผยข้อมูลจะเป็นประโยชน์ต่อการตามหาตัวคนร้าย และอีกอย่าง สองเหตุการณ์นี้ก็ยังไม่มีข้อมูลที่เกี่ยวข้องกัน การจะไปเหมารวมปิดทั้งสองอย่างก็เท่ากับยอมรับโดยนัยแล้วว่ากลุ่มคลั่งชาติฯ ที่ว่าเป็นคนฆ่า
ขณะที่ตัวแทนครอบครัวและมุมมองรัฐ อ้างกฎหมายคุ้มครองเด็ก ว่าการเผยแพร่ชื่อของเหยื่อจะส่งผลกระทบต่อครอบครัวของเหยื่อโดยตรง
ยังมีประเด็นอื่นๆ แซมๆ เช่น หน้าที่การรักษาความปลอดภัยของครอบครัวควรไปเน้นหนักที่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ไม่ใช่ใช้วิธีปิดกั้นสื่อ หรือกระทั่งมีคนบอกว่า คนตายไม่จำเป็นต้องมีสภาวะ anonymity แล้ว (ผ่าง!) โดยส่วนตัว คิดว่าข้อถกเถียงของทั้งสองทีมยังแข็งแรงได้กว่านี้ แต่เวลาก็หมดเสียก่อนที่ข้อถกเถียงจะไปได้สุด
ฝ่ายศาลพิพากษาออกมาว่า ให้สื่อเสนอข่าวแบบปกปิดชื่อ แต่ให้คลิปกลุ่มคลั่งชาติเผยแพร่ต่อไปได้
สัปดาห์หน้าจะพยายามใหม่ สิ่งที่พอจะภาคภูมิใจในตัวเองได้บ้างก็คือ สัปดาห์นี้เป็นไข้ และฟื้นไข้อย่างรวดเร็วในหนึ่งวัน ซึ่งทำให้ชีวิตไม่เลวร้ายจนเกินไปเพราะยังมีแรง
อ.นุกบอกว่า เมื่อเรามีปัญหาอย่างเรื่องภาษา ทางแก้ก็คือเอาตัวเองไปอยู่ในที่ที่เราไม่น่าจะทำได้แน่นอน แล้วเราก็จะพบว่า มันก็ผ่านมาได้ (ทุรนทุรายบ้างแต่ไม่ตาย)
สัปดาห์หน้าลองใหม่
เมื่อวานเข้าเรียนวิชาสัมมนาเรื่อง Media Law and Ethic ห้องเรียนทำเป็นศาลจำลอง สถานการณ์คือมีคนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นตัวแทนกลุ่มก่อการร้ายถูกฆ่าแขวนคอ ในช่วงเวลาเดียวกันก็มีกลุ่มคลั่งชาติต้านกลุ่มเคลื่อนไหวด้านศาสนาเผยแพร่คลิปการฆ่าแขวนคอ ศาลมีคำสั่งให้สื่อห้ามเผยแพร่เนื้อหาคดี บอกได้แค่ว่ามีเหตุฆาตกรรมชายนิรนาม และห้ามเผยแพร่คลิป อ้างความปลอดภัยของครอบครัว
เพื่อนร่วมห้องจะแบ่งซีกเป็นฝ่าย media advocate ที่เรียกร้องให้ยกเลิกการแบน ฝ่ายรัฐและตัวแทนครอบครัวที่เห็นว่าการปกปิดข่าวเป็นเรื่องสำคัญ และมีอีกสามคนเป็นผู้พิพากษา
ด้วยตำแหน่งที่นั่งของข้าพเจ้า ดั๊นไปลงเอยตำแหน่งผู้พิพากษา จนถึงขั้นต้องยกมือบอกครูว่า ครูขา วันนี้หนูไม่อยากเป็นศาล ขอไปอยู่ law firm แทนนะ เบื้องหลังคือ เตรียมประเด็นดีเฟนด์ของสองฝ่ายมา แต่ไม่ได้เตรียมประเด็นศาลมาเลย
แต่ก็นั่นล่ะ แม้จะเตรียมประเด็นมา แต่ก็พูดไม่ทันใครเขาเลย หาจังหวะแทรกไม่เป็น ปัญหาที่ใหญ่หลวงคือ ฟังเพื่อนร่วมห้องไม่ออก พอจะแสดงความเห็นก็ไม่รู้ว่าคนอื่นเขาพูดกันไปหรือยัง แถมกว่าเราจะฟอร์มประโยคของเราเสร็จ ทุกอย่างก็ผ่านเลยไป
โดยสรุปคือ กลุ่มสื่อดีเฟนด์ว่า การเปิดเผยข้อมูลจะเป็นประโยชน์ต่อการตามหาตัวคนร้าย และอีกอย่าง สองเหตุการณ์นี้ก็ยังไม่มีข้อมูลที่เกี่ยวข้องกัน การจะไปเหมารวมปิดทั้งสองอย่างก็เท่ากับยอมรับโดยนัยแล้วว่ากลุ่มคลั่งชาติฯ ที่ว่าเป็นคนฆ่า
ขณะที่ตัวแทนครอบครัวและมุมมองรัฐ อ้างกฎหมายคุ้มครองเด็ก ว่าการเผยแพร่ชื่อของเหยื่อจะส่งผลกระทบต่อครอบครัวของเหยื่อโดยตรง
ยังมีประเด็นอื่นๆ แซมๆ เช่น หน้าที่การรักษาความปลอดภัยของครอบครัวควรไปเน้นหนักที่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ไม่ใช่ใช้วิธีปิดกั้นสื่อ หรือกระทั่งมีคนบอกว่า คนตายไม่จำเป็นต้องมีสภาวะ anonymity แล้ว (ผ่าง!) โดยส่วนตัว คิดว่าข้อถกเถียงของทั้งสองทีมยังแข็งแรงได้กว่านี้ แต่เวลาก็หมดเสียก่อนที่ข้อถกเถียงจะไปได้สุด
ฝ่ายศาลพิพากษาออกมาว่า ให้สื่อเสนอข่าวแบบปกปิดชื่อ แต่ให้คลิปกลุ่มคลั่งชาติเผยแพร่ต่อไปได้
สัปดาห์หน้าจะพยายามใหม่ สิ่งที่พอจะภาคภูมิใจในตัวเองได้บ้างก็คือ สัปดาห์นี้เป็นไข้ และฟื้นไข้อย่างรวดเร็วในหนึ่งวัน ซึ่งทำให้ชีวิตไม่เลวร้ายจนเกินไปเพราะยังมีแรง
อ.นุกบอกว่า เมื่อเรามีปัญหาอย่างเรื่องภาษา ทางแก้ก็คือเอาตัวเองไปอยู่ในที่ที่เราไม่น่าจะทำได้แน่นอน แล้วเราก็จะพบว่า มันก็ผ่านมาได้ (ทุรนทุรายบ้างแต่ไม่ตาย)
สัปดาห์หน้าลองใหม่
Comments